Herinneringen aan de Likely Lads: Kleurentelevisie

Het is 1974 en West-Duitsland ontmoet Nederland in de finale van het Wereldkampioenschap. Het hele gezin stapte in de auto van mijn vader en we vertrokken van de Grange Estate naar Lemington. Waarom? Mijn oudste broer was getrouwd, had een huis en ja, een kleurentelevisie. Laat dat even tot je doordringen: een kleurentelevisie!

We steunden de beste voetballer ter wereld, Johan Cruyff, terwijl we genoten van de felle oranje jerseys die tegen de zwart-witte machine van de West-Duitsers stonden. Helaas wonnen de West-Duitsers met Gerd Müller, maar dit was niet mijn eerste teleurstelling. Ik mocht in de avond opblijven om Engeland te zien verliezen van een clown, de Poolse doelman Tomaszewski. En zo begon een leven vol teleurstellingen in de voetbalwereld.

Als supporter van Newcastle United kun je je afvragen: waar beginnen we en waar eindigen we? Het is een kwelling om te weten dat Newcastle een grote club is, maar sinds meer dan vijftig jaar zonder prijzen. Ik werk met jongeren in Londen die verbaasd zijn dat ik een team steun dat in mijn leven niks heeft gewonnen, terwijl ik de dagen tot mijn pensionering tel.

Diezelfde jongeren steunen teams waarvan ze nooit de kans krijgen om live te zien spelen. Dit is de kern en de ironie van dit verhaal. Samen met mijn zoon ging ik naar wedstrijden, zowel thuis als uit, met de verwachting op een nederlaag, maar met de sprankje hoop dat we misschien een overwinning konden flikken. We herinneren ons de uitwedstrijden in het Benitez/Steve Bruce tijdperk naar Wolverhampton, Norwich, Southampton, en zo verder, tot de dag van vandaag.

Een week voor de wedstrijd tegen Palace wacht ik op de muziekleraar waarmee ik werk, in de hoop dat hij zijn seizoenskaart kan verkopen tegen de waarde. Zo kunnen mijn zoontje en ik weer bij de tegenstander zijn. Bring back paying at the turnstiles is alles wat ik te zeggen heb. Eerst kom, eerst maalt. Ga in de rij staan en betaal bij de ingang.